Mijn grootouders hadden een drogisterij. Het was vlakbij ons ouderlijk huis, en dat maakt ik er nog veel herinneringen aan heb bewaard. Zoals de geur van de tientallen zeemvellen, opgestapeld in de hoek van de winkel. Zo zacht. Zo kruidig. Mmm. De winkel telde ontelbaar veel ladetjes, met pigmenten voor verven, en andere producten. Zoals bijvoorbeeld doosjes met ‘Panama Hout’, de voorloper van Dreft als wasmiddel.
Die winkel-ladetjes zouden een heel eigen leven leiden. In 1982 wordt de winkel afgebroken om plaats te maken voor een appartementsgebouw, Anne en Jan, die rommelmarkten deden, kwamen helpen de boel opruimen. Die houten ladetjes kwamen hen goed van pas om allerlei ‘brol’ in op te bergen. Dertig jaar later komt Anne bij ons langs in Frankrijk, met een heel regiment schofkes in haar campingcar. De schovekes van Pepé en Memé. Ik ben sprakeloos. Sindsdien zijn ze in een pronkmeubel van eigen hand verwerkt om de rommel in mijn atelier op te bergen. En Laden betekent winkel in het Duits. Vandaar
