Ik ben ervan overtuigd dat ik in een vorig leven een strandjutter moet zijn geweest. Ik kom in grote problemen als ik iets zie dat nog steeds nuttig zou kunnen zijn, maar door zijn rechtmatige eigenaren verbannen werd naar een donkere, derderangs kast. Of erger.
Als bewijs wil ik hier als getuigen twee afgedankte Peugeot peper-en zout molens oproepen. Het is niet algemeen bekend buiten Frankrijk, maar Peugeot maakt veel eigenlijk veel betere specerijmolens dan auto’s. Ze zijn zelfs zo goed dat op rommelmarkten de verkoopprijs voor een gehavend en gekneusd exemplaar niet veel lager is dan een glanzende nieuwe.
Dus, toen ik twee dergelijke kneusjes ontdekte in onze schuilplaats aan de Belgische kust, stroomde mijn hart over van vreugde. Het plexi omhulsel was wel verbrijzeld en gebroken, maar de binnenkant was (natuurlijk) intact. En de anonieme eigenaren stemden alras volmondig in met mijn restauratieve voorstellen.
Ik had nog wat Flintstone beukenhout over. Die kon goed dienen voor de molens zelf, maar voor het kopstuk wilde ik iets dat zowel onderscheidend als makkelijk te onthouden zou zijn.
Mijn keuze viel op Zebrano voor de Zoutmolen, en Purplewood voor Pepermans.
.
De slimme kijker kan nog een spoor ontdekken van de fotograaf…